Stille Week 2022

Het geluid van hamers die spijkers in het houten kruis sloegen, ging door merg en been. Verder was het stil en donker. Het was net of ik op Golgotha zat, aan de voet van het kruis, waar God zijn liefde aan de wereld liet zien in het geven van zijn Zoon. In werkelijkheid zat ik op dek 7 van de Global Mercy, ons schip dat op het eiland Tenerife in de haven ligt. Een terugblik op hoe we hier aan boord stil stonden bij de Stille Week.

De Stille Week begon met Palmzondag. Op deze winderige en zonnige dag hielden we ‘s ochtends dienst op dek 11. We starten met muziek en één van de pastoraal medewerkers sprak over de intocht van Jezus in Jeruzalem. Terwijl wij ‘Hosanna in de hoge’ zongen, kwamen alle kinderen zwaaiend met palmtakken naar voren lopen. Een mooi gezicht! Het feit dat de palmtakken van bomen van het eiland kwamen, voelde speciaal.

Op Witte donderdag was er een ‘experience’ georganiseerd door bemanningsleden van het schip. Erik en ik waren nét op tijd om aan te sluiten bij de laatste groep. We wisten niet wat de experience inhield en liepen nietsvermoedend de eerste ruimte binnen. Het was er donker. Er brandden voorin op een kleed wat kaarsen en er klonk zachte muziek. Toen iedereen op een stoel had plaatsgenomen, klonk er door de speakers de stem van ons veertienjarige buurmeisje. Ze las voor uit Exodus: over de laatste nacht die de Israëlieten in Egypte waren en over de instelling van het Pascha. In de volgende ruimte was er op grond een tafel gedekt. We namen in stilte plaats op de kussens die ernaast lagen. We hielpen elkaar bij het wassen van onze handen met water uit een kruik. We lazen met elkaar Bijbelgedeelten, aten wat, baden met elkaar en deelden zachtjes verhalen over hoe we de liefde van God hebben ervaren in ons leven. Onder de indruk liepen we hierna de kapel in. Daar konden we in stilte bidden en als we wilden,  Avondmaal vieren.

Het laatste deel van de experience was de hof van Gethsemané. Een plek voor stilte en persoonlijk gebed. De rust viel over me heen toen ik de ruimte binnen liep. Een schemerige zaal vol met grote planten, kussens op de grond, groen licht en zacht vogelgezang. Helemaal vooraan stond een groot houten kruis. In de hoek een vuurtje. Ik was zo onder de indruk van de hele avond. De laatste avond van Jezus’ leven op aarde was op deze manier zó dichtbij gekomen.

De avond erna, Goede Vrijdag, zaten we, gedeeltelijk op stoelen en gedeeltelijk op de grond, weer in de hof van Gethsemané. Deze keer voor de Tenebrae – duisternis – dienst. Om de beurt lazen bemanningsleden gedeelten voor uit de Bijbel die spraken over het lijden en sterven van Jezus. Elke keer werd er na een gedeelte een kaars uitgedaan, zodat de ruimte steeds donkerder werd. Nadat het gedeelte werd voorgelezen waarin verhaald wordt hoe Jezus ‘Het is volbracht’ uitriep en het hoofd boog en de geest gaf, verdween al het licht en klonk er een luide donderslag.

Na een stilte ging er een lamp aan die scheen op een houten kruis op de grond. Een van de pastoraal medewerkers nodigde ons uit om zonden waarvoor Jezus voor ons aan het kruis moest sterven op een briefje te schrijven en deze aan het kruis te nagelen. Hij was de eerste die op zijn knieën ging, iets op zijn briefje schreef en het met een spijker in het hout sloeg.

Ook ik ging op mijn knieën en schreef op waarom Jezus voor mij de straf aan het kruis moest dragen. Dat was geen makkelijke opdracht. Ik pakte de hamer en sloeg de spijker in het kruis. Alsof ik Jezus eigenhandig aan het kruis vastnagelde, terwijl hij mij liefhad en Zijn leven voor mij wilde geven. Confronterend. Maar is dit niet waar het op Goede Vrijdag om draait?

Na Goede Vrijdag konden we met elkaar Pasen vieren. Zondagochtend om half acht vierden we, terwijl de zon opkwam, de overwinning op de dood, Hij is opgestaan! Jezus leeft!