BLOG 6 – Aan boord!

‘Pap, ik heb het ziekenhuis nog helemaal niet gezien!’ zei Juda toen we een week aan boord woonden. Maanden hebben we hem verteld dat we naar het ziekenhuisschip gingen verhuizen. En opeens dacht hij: waar is dat ziekenhuis eigenlijk?De vorige blog schreef ik eind november. Toen woonden we nog in Rotterdam, inmiddels zitten we aan boord in Antwerpen en tussendoor waren we bij mijn ouders in Hoogvliet. In deze blog vertellen we over de afgelopen weken.

De overdracht van ons huis in Rotterdam was 26 november. Vanaf begin november werkte Erik doordeweeks al op het schip in Antwerpen, maar was in het weekend thuis. We sorteerden spullen en dachten na over de volgende vragen: Wat kan er weg? Wat kan er gelijk mee naar het schip? Wat moet er in de opslag? Wat hebben we de komende weken in Hoogvliet nodig? Wat kan er nog gebruikt worden door familie of vrienden en wat is geschikt voor de kringloop? Een hoop vragen.
Het tosti-ijzer (zie eerste blog ) is uiteindelijk op de stapel voor de kringloop gegaan…

De laatste week voor de overdracht pakten we, samen met vrienden, in. We konden dankzij oppas lekker doorwerken. We hebben voor de tijd dat we aan boord wonen een opslag waar ons meubilair en dergelijke in staat. Die spullen werden allemaal opgehaald. Toen hoefden alleen nog maar de laatste dingen uit huis en konden we schoonmaken. Het was even hard werken, maar we zijn heel dankbaar voor alle hulp die we kregen en waren heel blij dat we het huis schoon en netjes konden overdragen aan de nieuwe bewoner! Natuurlijk is het moeilijk om afscheid te nemen van ons prachtige plekje en de lieve buren, maar het is ook goed zo. We wisten al een tijd dat we daar weggingen en het hangt voor je gevoel boven je hoofd, dan is het fijn als het gebeurd is.

En toen op naar Hoogvliet! We sleepten een hele hoop spullen mee…  Voor de kinderen was het, net als voor ons maar toch weer anders, confronterend om hun thuis achter te laten. We moesten in Hoogvliet even onze draai vinden, maar hebben het heel goed gehad en zijn liefdevol verwend! Mooi om elkaar nog zoveel te zien voordat we voor zo lang vertrekken.

Onverwachts konden we tóch nog voor de kerst aan boord! Daar waren we heel blij mee. De eerste dagen verkenden we het schip, pakten we dozen uit en wenden we aan het ritme van het leven op het schip.

Dat ritme wordt vooral bepaald door de maaltijden. Die worden drie keer per dag geserveerd in de dining room. Wij hebben in verband met de rust en familietijd ervoor gekozen in de cabin te ontbijten en te lunchen en het avondeten in de eetzaal te gebruiken. Maaltijden kunnen ook opgehaald worden. In het begin was het nog rustig in de eetzaal, maar inmiddels gonst het, wordt er in verschillende talen gesproken en is het gezellig druk.

We wonen in een family cabin op deck 9. We zitten stuurboord en hebben prachtig uitzicht! De cabin heeft drie slaapkamers, Juda en Nora hebben dus een eigen kamer. We hebben voor Nora haar eigen ledikantje meegenomen en Juda is meer dan blij met zijn ‘hoge stapelbed’! De cabin heeft verder een zitgedeelte, een eettafel, een pentry en een douche. Inmiddels hebben we wat eigen spulletjes neergezet en voelen we ons al helemaal thuis!

De was doe ik in de wasserette, die zit vlakbij onze cabin. Alles is geregeld: er ligt een logboek waar je je tijd voor de wasmachine en droger reserveert. In dezelfde ruimte kun je strijken, staan er stofzuigers en ‘schoonmaakkits’. Ideaal!

De eerste week dat we aan boord waren mochten we een aantal dagen familiebezoek ontvangen. Het was ontzettend leuk om het schip te laten zien. Een voorrecht dat we in Antwerpen startten, als je in Afrika zit gaat dat niet zo makkelijk. Heel fijn dat familie nu weet waar we zitten.

Na twee weken aan boord kunnen we zeggen dat we hier goed zitten. Natuurlijk zijn sommige dingen anders dan thuis en moeten we wennen, maar we weten dat dit Gods weg is en dan is het goed!
Ook Juda was gerustgesteld nadat we hem heel even mee naar ‘het ziekenhuis’ hadden genomen. Ja, er wordt nog gewerkt, maar dat vond hij helemaal niet erg: het was prachtig!

Nora pakte van de week haar pop en liep met haar naar het raam. Ze zei ondertussen tegen haar pop: ‘Kom, samen sleepboot kijken’. Ik glimlachte erom en bedacht me dat het wel heel uniek is. Als kind van twee op een schip in de haven wonen.

Juda hoort een hoop Engels om zich heen en zegt nu: ‘Ik wil Djip en Djanneke lezen’.